De Frosch un die Mott

 

Ähn Frosch sitzt vor ähm rote Strisch,

is traurisch

und heult bitterlich.

Er glaabt, er sei wohl unsichtbar

und `s nähm ihn niemand wirklisch wahr.

 

Do ruft die Mott,

sie heeßt Charlott,

„Mensch Frosch, du alter Wischt,

ich seh dich awwer ausm Lischt,

und ach den Strisch dort, der is rot,

denn tät ischs net,

donn wär‘ isch tot.

 

Es könnt jo soi,

so meent sie weiter,

bischt depressiv

und nicht so heiter.

Vielleicht liegt‘s ach am rote Strisch,

`s is ach egal,

was weeß donn isch.

 

Rolf Höge